Uit Nieuwsbrief nr. 10, januari 2012:
 
Ze is actief als pastoraal werker in het noordwesten van Brazilië, waar ze, met steun van het bisdom Utrecht, ondersteuning biedt aan de kerkelijke basisgemeenschappen aldaar. De Nederlandse Hermien Boudens (49) is één van de vertrouwenspersonen ter plaatse die bij het Wil Bus Fonds Sociaal Talent nieuwe kandidaten aandraagt voor een beurs. Onlangs was ze in Nederland, en dat gaf gelegenheid voor een vraaggesprek.
 
"Nederlanders hebben vaak het beeld dat Brazilië een welvarend en ontwikkeld land is", zegt Hermien Boudens. "En het land is inderdaad rijk, maar die rijkdom is ontzettend slecht verdeeld. Een kleine minderheid van de bevolking leeft in een rijkdom zoals je je die in Nederland helemaal niet kunt voorstellen, terwijl aan de andere kant een grote meerderheid van de bevolking in armoede leeft. Het ontbreekt hen aan de meest elementaire dingen. Bijvoorbeeld riolering. 50 Procent van de huizen in Braziliaanse steden is niet aangesloten op het riool. En bij ons in het arme noordoosten is dat zelfs nog meer. Bij politici ontbreekt het vaak aan de politieke wil om riolering aan te leggen, want het is iets dat in de grond verdwijnt, en het is daarna geen zichtbaar bewijs van jouw goede leiderschap."
 
Emancipeert de bevolking zich niet?
"Jawel, maar dat gaat langzaam. Zoals veel Latijns-Amerikaanse landen heeft Brazilië een militaire dictatuur gekend. Het land is pas dertig jaar een democratie.
    In de tijd van de dictatuur waren de kerken de enige plek waar mensen überhaupt mochten samenkomen. En zo zijn ook de basisgemeenschappen opgekomen, vanaf de jaren zeventig. Als kleinste kern binnen parochies -in een buurtschap, op het platteland; of uit een bepaalde wijk in een stad- komt een basisgemeenschap regelmatig samen. En vanuit een bepaalde bijbeltekst wordt dan een bepaald thema besproken, gerelateerd aan een bepaalde werkelijkheid waarin mensen zich bevinden; daar wordt dan over gereflecteerd. En van daaruit is het de bedoeling dat er actie wordt ondernomen. Dat de groep zich organiseert: niet alleen intern, maar ook richting vakbonden, richting politiek, richting de maatschappij.
    En inmiddels zijn de basisgemeenschappen een middel om parochies levendig te houden, want ook in Brazilië heeft de kerk moeite om van deze tijd te zijn."
 
Voer je niet een onbegonnen strijd?
"Zo voelt het weleens ja. Maar ik vind echt dat we wel degelijk we dragen steentje bij aan ontwikkeling van dat gigantische land. Je kunt zeker zeggen dat het land onderontwikkeld is, en corrupt; dat de rijkdom slecht verdeeld is, en dat de democratisering nog niet zover is als zou moeten. Maar de processen van verbetering zijn pas van laatste 30 jaar. Er is nog veel aan te doen."
 
Hoeveel basisgemeenschappen begeleid je?
"Ik werk werk in een samenwerkingsverband van drie bisdommen, en daarbinnen zijn wel 500 basisgemeenschappen, als je alles optelt. Die ken ik natuurlijk lang niet allemaal, het gaat ook om een groot gebied. Laat er dit over zeggen: in het bisdom waar ik werk, zijn er zo'n 200 basisgemeenschappen. En er zijn er niet veel bij, waarbinnen ik niemand ken.
    In de basisgemeenschappen proberen we op een andere manier kerk te zijn. We willen met een ander elan omgaan met zware thema's, zoals man/vrouw-relaties, homoseksualiteit en druggebruik. Ook de gezondheidszorg, het ecologisch tuinieren, gezonde voeding en politieke medezeggenschap staan bij ons constant op de agenda Ook willen we anders omgaan met catechese en bijbelinterpretatie, want het traditionele bijbelonderwijs laat zeer te wensen over in de moderne tijd. Het zijn allemaal oude antwoorden die het vandaag niet meer doen.
    Mijn collega's en ikzelf werken juist vanuit een heel open en eucumenische houding. Iedereen mag zeggen wat-'ie wil. Mensen en met name jongeren weten zich gehoord. En dat slaat aan."
 
Hoe lang doe je dit werk nu?
"Twintig jaar."
 
En hoe lang werk je al met het Fonds Sociaal Talent samen?
"Nu zo'n zes jaar. Ik ben met Wil Bus in contact gekomen via Fred Kok en José Kodden, oude studiegenoten van mij. Sindsdien steunt het Wil Bus Fonds een aantal studenten, en dat gaat hartstikke goed. De teller staat nu op 15 of 16 mensen, die een beurs hebben gekregen. De meeste zijn allang klaar, sommige beurzen lopen nog.
    Af en toe heb ik een kandidaat, die stuur ik dan door. Al mijn kandidaten komen uit basisgemeenschappen, en ze komen ook allemaal uit de armere klasse van de bevolking. Ze werken wel, maar hebben geen geld om zelf de studie te betalen. Het collegegeld ligt hier vaak hoger dan het minimumloon."
 
Kun je een voorbeeld geven van een student die gestudeerd heeft op een beurs van het Fonds?
"Eén van de eersten die ik heb aangedragen was Quiteria: een jonge vrouw die nu al paar jaar klaar is met een lerarenopleiding. Nu is ze leraar aan twee scholen -- en zo helpt ze de samenleving, haar familie en de basisgemeenschap.
    En onlangs studeerden er vier jongens af die een technisch-agrarische beroepsopleiding hadden gevolgd. Allemaal jonge mannen van een jaar of 20 die de middelbare school niet hadden afgemaakt. Nu, met een goed diploma op zak, geven ze als tegenprestatie les in de basisgemeenschappen, over ecologisch landbouw bedrijven."
 
Wat is de betekenis van de beurzen van het Fonds Sociaal Talent?
"Nou, in de eerste plaats betekent het dat mensen uit lagere bevolkingsklassen kunnen studeren. Dat is heel belangrijk. Het helpt deze mensen om vooruit te komen. En in de tweede plaats is het de bedoeling dat de studenten na hun studie sociaal betrokken blijven bij de opbouw van de samenleving. In het groot of in het klein. En vaak zíjn ze al betrokken; anders kwamen ze niet bij mij in beeld. En dat betrokken blijven, dat gebeurt ook, blijkt. Dat zie ik gebeuren."